คุณพ่อมูมินป่วยเป็นไข้หวัดจนต้องนอนซมอยู่บนเตียง และช่วงนี้เองที่คุณพ่อมูมินเกิดตระหนักขึ้นมาว่านักผจญภัยมือหนึ่งผู้มีประสบการณ์แสนจะโชกโชนและสนุกสนานอย่างเขา กลับไม่เคยบันทึกวีรกรรมใดๆ ให้ลูกหลานและเด็ก ๆทั้งหลายในหุบเขามูมินได้รับรู้เลย ไม่ใช่แค่คุณพ่อมูมินเท่านั้น พ่อของสนิฟและสนัฟ
กิ้นก็เข้ามามีบทบาทในการผจญภัยด้วย แน่ละว่าลูกๆ ทั้งสามต่างก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้ฟังวีรกรรมของคุณพ่อทั้งสามในวัยหนุ่ม ทั้งบนบก บนอากาศ ใต้น้ำ บนเกาะ ในเรือ ในสวนสนุก บนชายหาด กลางป่า รวมทั้งงานเลี้ยงประหลาดของพระราชาผู้ไม่สมกับเป็นพระราชา ซึ่งล้วนแต่พิจารณาได้ว่า มิหาใดเปรียบได้อีกแล้ว (ตามสำนวนของคุณพ่อมูมิน) แต่ที่สำคัญ (และสุดซาบซึ้ง) เห็นจะเป็นตอนที่คุณแม่มูมินผู้ไร้เทียมทานและวิเศษสุด โผล่เข้ามาในฉาก ทำให้คุณพ่อมูมินสามารถจบบันทึกได้อย่างสวยงามและสมบูรณ์แบบ