เด็กทุกคนล้วนเติบโตขึ้น เว้นอยู่คนหนึ่ง… "เวนดี้ ฉันหนีออกจากบ้านในวันที่ฉันเกิด" เวนดี้ประหลาดใจมาก แต่ก็สนใจ แล้วเธอก็ทำท่าด้วยมารยาทอันดีที่ควรใช้ในห้องรับแขก โดยการเอามือลูบชุดนอนตัวเองเพื่อบอกให้เขาเข้ามานั่งใกล้เธอมากขึ้น "เป็นเพราะฉันได้ยินพ่อกับแม่" เขาอธิบายเสียเบา "คุยกันเรื่องฉันจะเป็นอะไรเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่” เขาดูไม่สบายใจมากในตอนนี้ “ฉันไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่เลย" เขาพูดด้วยอารมณ์ "ฉันอยากเป็นเด็กชายเล็ก ๆ อยู่อย่างนี้และเล่นสนุก ฉันจึงหนีมายังสวนเคนซิงตัน และใช้ชีวิตอยู่กับเหล่าแฟรี่มานานแสนนาน" นี่คือบทสนทนาของปีเตอร์ แพนกับเวนดี้ ในค่ำคืนก่อนที่ทั้งคู่จะบินไปเนฟเวอร์แลนด์ด้วยกันเป็นครั้งแรก ดินแดนที่ผู้ใหญ่หลายคนหลงลืมไปแล้วว่ายังมีอยู่...