“กลางดึกคืนหนึ่ง เวลาประมาณตี 2 สองคนคนที่เคยเดินเส้นทางเดียวกัน เคยชอบอะไรเหมือนกัน เคยเข้าใจกัน เคยห่วงใยกัน เคยผูกพันกัน รวมถึงเคยรักกัน เดินมาถึงทางแยกที่มีทางเดินเพียงแค่ 2 ทาง ทางหนึ่งกว้างพอสำหรับคนสองคน ส่วนอีกทางหนึ่งไม่มีพื้นที่ให้อีกคนเลย คนหนึ่งเลือกทางที่สอง คนที่เหลือจึงต้องเดินไปทางแรกโดยไม่มีข้อแม้ (แม้อยากจะเดินร่วมทางไปกับอีกคนมากเท่าไรก็ตาม) การเดินไปบนทางที่กว้างพอสำหรับให้ใครมาเดินด้วย แต่ต้องเดินไปคนเดียว มันเหงา หนาว และทรมาน เหมือนยืนอยู่บนขั้นโลกเหนือเพียงลำพัง เป็นความทรมานที่อีกฝ่ายหนึ่งไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่าได้ทำร้ายใจอีกคนหนึ่งไปยังไงบ้าง”