นิยายเรื่อง ‘เพชรพระอุมา’ เห็นจะเป็นหนังสืออ่านเล่นของไทยที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยมีในประเทศไทย เป็นความยาวถึง 48 เล่ม เมื่อเห็นความยาวขนาดนั้น ผมจึงไม่เคยเฉียดเข้าไปอ่าน เพราะไม่คิดว่าจะมีเวลาพอที่จะอ่านได้จนจบ ทั้งความยาวเช่นว่านั้น ทำให้การซื้อมากักตุนไว้ตามประสานักเลงหนังสือ ต้องใช้ทุนรอนไม่น้อย จนแล้วจนรอดจึงไม่ได้อ่าน
เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมไปเที่ยวชมงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติที่จัดขึ้นที่ข้างๆกระทรวงศึกษาธิการ พบกับคุณวิมล ศิริไพบูลย์(ทมยันตี) ซึ่งเป็นเพื่อนฝูงกัน และผมเป็นแฟนหนังสือของเขาเกือบทุกเล่ม(บางเล่มที่ไม่ได้อ่านเพราะไม่รู้ว่ามีอยู่) เห็นเขากำลังยืนเซ็นหนังสือให้กับแฟนๆที่ไปซื้อ ดูชุลมุนวุ่นวาย เมื่อเขาเหลือบเห็นผมเขา ก็โวยวายตามประสาที่คุ้นเคยกันมาพร้อมทั้งยัดเยียดหนังสือที่เขาเขียนมาให้หลายเล่มแถมยังยกชุด ‘เพชรพระอุมา’ ใส่กระเป๋าอย่างดีให้มาอีก 1 ชุด
กลับมาถึงบ้านได้สองสามวัน ผมเกิดความรู้สึกว่าเขาอุตส่าห์ให้หนังสือ ‘เพชรพระอุมา’ มาถึง 48 เล่ม ถ้าไม่อ่าน เขารู้เข้าคงจะเสียใจ จึงเริ่มต้นอ่านด้วยความสำนึกในหน้าที่ที่รับของของเขามา แต่พออ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งเล่ม ผมจึงรู้สึกตัวว่าเห็นจะเสียท่า ‘ทมยันตี’ เสียแล้ว เพราะหลังจากนั้น ผมก็เริ่มเสียงานเสียการ อดหลับอดนอนอ่านไปจนจบ 48 เล่ม
โดยเนื้อเรื่องที่เชิญชวนให้ติดตาม และวิธีดำเนินเรื่องที่ไม่เยิ่นเย้อ ตื่นเต้น สร้างความอยากรู้ จึงทำให้อ่านได้ด้วยความสนุกเพลิดเพลิน คลายเครียด โดยคนอ่านนึกไม่ออกว่าอ่านมาได้อย่างไรตั้ง 48 เล่ม
ผมอ่านจบเที่ยวแรกแล้ว หลังจากนั้นอีก 4-5 เดือน ผมก็หยิบบางเล่มมาอ่านใหม่ เล่มโน้นบ้างเล่มนี้บ้าง สุดแต่จะหยิบฉวยเล่มไหนมาได้ พออ่านๆไป ก็เลยย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่เล่ม 1 ใหม่จนจบ 48 เล่ม เมื่ออ่านแล้วก็ยังสนุกเหมือนเดิม
ในแง่ของการอ่านหนังสือนิยาย ผมอาจจะโชคดีกว่าคนอื่นที่อ่านแล้วไม่จดไม่จำ ได้รสชาติในขณะอ่านแล้วก็แล้วกันไป ไม่จดจำเนื้อเรื่องให้เปลืองเนื้อที่ในสมองอีก ดังนั้น เมื่อเวลาผ่านไป ผมจึงสามารถกลับไปอ่านใหม่ได้ด้วยความสนุกสนานเช่นเดิม รวมความว่า ผมอ่านหนังสือเรื่อง ‘เพชรพระอุมา’ มาแล้ว 4 เที่ยว นี่ก็ร่ำๆจะไปหยิบมาอ่านอีก แต่บังเอิญมีงานยุ่งที่จะต้องรีบทำให้เสร็จ จึงต้องตัดใจไว้ก่อน เพราะจะเสียงานเสียการได้
ใครที่มีความเครียดมากๆหรือกำลังคิดไม่ออกว่าจะจัดการกับหนี้ NPL ได้อย่างไร ก็ลองหยิบหนังสือเรื่องนี้มาอ่านดูบ้าง บางทีอาจจะทำให้หยุดหมกมุ่นกับเรื่องที่หนักใจไปได้ชั่วคราว อ่านจบแล้วอาจจะคิดอะไรๆที่เฉียบคมออกมาได้บ้าง เพราะสมองคงจะแจ่มใสขึ้น
แต่ใครที่มีงานการต้องรับผิดชอบมาก ผมไม่แนะนำให้อ่าน เพราะอาจจะอ่านโดยทอดทิ้งการงาน หรืออ่านจนไม่หลับไม่นอนและไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ก็คงทำให้เสียหายได้ไม่น้อย
เมื่อสำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม มาขอให้ผมเขียนคำนิยม ผมจึงรับเขียนให้ด้วยความเต็มใจและยินดี แม้จะยังไม่เคยเห็น ‘พนมเทียน’ ว่าหน้าตาเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ที่เขียนมานี้จะเป็นคำนิยมที่ทำให้หนังสือขายดีขึ้น หรือคนเลยไม่กล้าซื้อหนังสือก็ไม่รู้สิ!!
นายมีชัย ฤชุพันธุ์
http://WWW.MEECHAITHAILAND.COM
พุทธศักราช 2544