เมื่อพูดถึง “ความรัก” เรามักจะนึกถึง “ความลับ” เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน ไม่มีคนอื่นเข้าไปรู้เห็นได้ เป็นเรื่องที่คนสองคนต้องช่วยกันสร้าง และกอดประคองมันไปให้ตลอดรอดฝั่ง เริ่มต้นจากคนสองคนที่ไม่รู้จักกัน มาจากครอบครัวที่ต่างกัน มาแลกเปลี่ยนและทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน ถ้าเราเข้าใจว่าความรักคือการเรียนรู้อย่างหนึ่ง ในวันที่ความรักเริ่มจืดจางลงนั้น เราจะเริ่มเข้าใจว่าไม่ใช่หน้าที่ของใครที่จะเติมความหอมหวานให้กลับคืนมา แต่เป็นหน้าที่ที่เราทั้งสองคนต้องช่วยกัน เพราะห้างเซนทรัลยังมีวันเก่าต้องปิดปรับปรุงใหม่ นับประสาอะไรกับความรักที่ย่อมมีวันจืดจางลง และมันเป็นหน้าที่ที่เราต้องช่วยกัน แต่นอกเหนือจากนั้นแล้ว เรายังต้องรู้อีกว่าการคาดหวังให้คนอื่นมาเติมเต็มเรานั้นเป็นเรื่องที่คลาดเคลื่อน เพราะไม่มีใครที่จะอยู่กับเราได้ตลอดเวลา ไม่มีใครที่จะอยู่กับเราไปได้ตลอดชีวิตนอกจากตัวของเราเอง หากเราไม่เคยเติมเต็มตัวเอง ก็คงไม่มีใครจะมาเติมเต็มให้เราได้